De dood voelt zich rijk

Stories: de Dood voelt zich rijk (mythe)

Een #sprookjevanwalnoottotwasknijper

De Dood, ook wel Hades genoemd, voelde zich een rijk man. Hij was de baas over het rijk van de doden. Hij had het in 3 delen opgesplitst. Een deel was voor wie goed geleefd had, een deel voor de oplichters en criminelen, dus de slechteriken en een deel voor wie een standaard leven had geleefd. Deze groep had niets te wensen of te hopen en vloog vrij en vredig rond als vleermuis. Bij aankomst beslisten drie rechters wie waar heenging.

Hoewel Horatius zei dat Hades meedogenloos was, bleek dat in de praktijk wel mee te vallen. Er waren heel wat mensen gematst en Hades had zich ook vaak in de luren laten leggen. De oude vrouw, Hannes de gokverslaafde en zijn petekind waren daar een goed voorbeeld van.

Dat er een euro betaald moest worden om in de onderwereld te komen was normaal. Tenslotte werkte Charon de veerman ook niet voor niets. Zomer en winter, in weer en wind stond hij paraat. Hij had geen snipper-, baal-, ziektedagen of vakantie. Af en toe probeerde iemand de kluit te belazeren en te betalen met een knoop, het klemmetje van een wasknijper, de haak van een afwasborstel of een fietsmoer. Dat soort gasten kwamen er dus niet in. Die konden blijven liggen rotten waar ze lagen.

Soms kwam er een levende op bezoek of een handje helpen. Zo had de Dood wat aanspraak en bij hulp meer tijd voor zijn vrouw. Nog steeds was hij dolverliefd op de mooie Persephone. Oké, hij had haar geschaakt, maar zij voelde zich gelukkig bij hem en elk half jaar ging zij haar moeder Demeter opzoeken. Dan gingen die twee samen o.a. naar een Spa om zich te laten verwennen, met was en een pincet en zo en kon zij weer even van de aarde genieten. Wat rondfietsen, tv kijken, bloemkool, koekjes en chocolade eten en de aarde wat nieuw leven inblazen.

Bij thuiskomst bracht zij standaard een paar grote botten voor Cherberos mee van de keurslager op het plein. Al een eeuwigheid bewaakte de trouwe hond de boel. Ook nam zij altijd een grote zak walnoten mee.

Hier weer wat voer voor je brein, zei Persephone dan steevast met een stralende lach. Samen peuzelden zij de noten dan gezellig op voor het hellevuur en vielen in elkaars armen in slaap. Haar laatste woorden waren steevast: Welterusten mijn lieve Pluto. En dat is het moment dat de Dood even op zich wachten.